Tribus urbanas

Jest coś pięknego w młodych ludziach pełnych ideałów, wiary, nadziei i ambicji. Buntują się przeciwko obecnemu porządkowi świata, ponieważ nie jest idealny, a przecież, ich zdaniem, może taki być. Chcą być zupełnie inni niż reszta świata, a jednocześnie chcą odnaleźć ludzi podobnych do nich. W ten sposób rodzą się subkultury – tribus urbanas. Młodzi ludzie w swojej inności są zawsze tacy sami, niezależnie od miejsca czy roku urodzenia. W Hiszpanii odnajdziemy te same subkultury, które znamy zarówno z polskich ulic jak i amerykańskich filmów. Jest jednak kilka nazw, które warto zapamiętać.
Los hippies odeszli nieco w zapomnienie, byli wszak powiązani z konkretnymi wydarzeniami społeczno-politycznymi w Stanach Zjednoczonych. W kontekście hiszpańskich hippisów, najważniejsze jest to, że wymawiamy początkowe H.
Charakteryzował ich ubiór kwiecisty (floreado) kolorowy, jaskrawy (brillante), aż psychodeliczny. Nosili spodnie dzwony (los pantalones de campana) i długie włosy, które były tematem musicalu „Hair”, który wystawiano również w Hiszpanii i Argentynie. Piosenka nawiązująca do tytułu w wersji hiszpańskiej europejskiej brzmi całkiem nieźle, natomiast Argentyńczycy postanowili na siłę wcisnąć słowo pelo w rytm przeznaczony na jedną sylabę.
O ile nie dziwi, jak do życia w Hiszpanii przystosowali się hippisi, można zastanawiać się, jak słoneczny klimat wytrzymują los góticos noszący czarne ubrania, glany i najchętniej długi skórzany płaszcz. Bardzo trafnie tę subkulturę podsumowuje Zorman jako Señor Terror.

Tengo una cama normal, mi madre no quiso comprarme un ataúd.
Tengo una lámpara normal, mi madre no quiso comprarme un candelabro
Tengo un cuarto normal, mi madre no quiso comprarme un castillo
Odio a mi madre, no me comprende.

el ataúd – trumna
el candelabro – kandelabr (świecznik metalowy wieloramienny)

Los pijos na pierwszy rzut oka wyglądają bardzo grzecznie. Noszą spodnie w kancik (los pantalones de pinzas) i wyprasowane sweterki, najlepiej z krokodylem (do dzisiaj mam problem z zapisaniem w poprawnej kolejności liter w wyrazie cocodrilo), a za wszystko płacą rodzice. Pijos to ludzie bogaci, rozpuszczeni, którzy muszą mieć wszystko, co najdroższe, łącznie ze szkołą, chociaż niewiele z niej wynoszą. Uchodzą za osoby o niewielkim intelekcie, ponieważ chcieliby mówić mądre rzeczy, ale że przychodzi im to z trudem, często przerywają wypowiedź, sięgając po sabes (wymawiane saes) i o sea (pisane osea).

Los canis wyglądają jak polscy dresiarze i kojarzą się z przemocą i światem przestępczym. Są subkulturą antagonistyczną dla pijos głównie ze względu na grubość portfela rodziców. Kobiety oprócz drogich dresów noszą mnóstwo taniej biżuterii oraz mocno się malują (ir pintada como una puerta). Canis charakteryzuje sposób pisania – eZzCrIbEN Azi – i mówienia. Często wymawiają dźwięk odpowiadający c/z zamiast s. Zabieg taki nazywa się ceceo, a jego odwrotnością (typową dla krajów ameryki łacińskiej) jest seseo.

Los raperos, jak sama nazwa wskazuje, związani są z kulturą hip hopową. Podobnie jak w Polsce posiadają niezwykły dar improwizowanego rymowania, którym chętnie się popisują w madryckich metrach. Freestylowe pojedynki pomiędzy raperami nazywają się las batallas de gallos, a za ich hiszpańskich prekursorów uważa się Francisco de Quevedo i Luisa de Góngorę – poetów z XVII wieku. Nie szczędzili sobie wzajemnych złośliwości w swoich utworach. Góngora nazywał rywala QueBebo, a Quevedo napisał sonet „A una nariz”, w którym naśmiewa się z nosa Góngory. I niech raperos będą Waszą motywacją do nauki języka hiszpańskiego. Uczcie się, żeby któregoś dnia móc docenić ich wielki talent.

Małgorzata Stankiewicz

Zobacz wszystkie wpisy