Hiszpanie – mistrzowie kina grozy

Któż z nas nie lubi się bać?

Groza i niepokój płynące z dużego ekranu to specjalność Hiszpanów. Potrafią w mistrzowski sposób oddać strach, uczucie paniki, przerażenie, które mimowolnie udziela się widzom.

Jeśli tak jak ja lubicie się troszkę przestraszyć i zastygnąć w napięciu, to zapraszam Was na mały przegląd filmów grozy z Hiszpanii i krajów Ameryki Południowej.

Listę filmów otwiera hiszpański reżyser Jaume Balagueró,  ze swoją słynną serią [Rec].

Wszystkie części REC kręcone są w formie tzw. paradokumentu. Odbieramy taki film fabularny jakbyśmy oglądali reportaż telewizyjny, co dodatkowo daje poczucie autentyczności nagrania, a tym samym wzbudza jeszcze większy niepokój. Dziwne zjawiska, potwory, bestie, zarazy… To wszystko w trzech częściach REC! (czwarta w kinach w lipcu 2014 roku).

Pozostajemy przy Jaume Balagueró, który w swoim dorobku ma jeszcze kilka innych znakomitych filmów grozy, ale odbiegających od konwencji paradokumentu. Jednym z nich jest thiller z 2012r. Mientras duermes (polski tutył Słodkich snów).

To historia dozorcy kamienicy, który potajemnie kocha się w jednej z lokatorek. Z pozoru jest normalnym, spokojnym człowiekiem. Ale gdy nastaje noc jego oblicze też staje się mroczne. Nie zobaczymy tu wartkiej akcji i przerażających zjawisk jak w REC-u, ale z pozoru powolna fabuła raczej nie da nam słodko zasnąć… 😉

Kolejnym filmem tego reżysera jest mało znany ale równie znakomity Apartament (tytuł hiszpański Para entrar a vivir). Opowiada o młodym małżeństwie, które kupuje apartament. Na pierwszy rzut oka piękny i luksusowy, okazuje się być pułapką nadzorowaną przez psychopatyczną właścicielkę domu.

El Orfanato – Sierociniec, to kolejny film grozy wart obejrzenia, reżyserii Juana Antonio Bayona.

Mamy tutaj wszystkie składniki potrzebne żeby powstał dobry hiszpański horror – stara opuszczona posiadłość, w której niegdyś mieścił się sierociniec, deszczowe i mroczne nadmorskie tereny północnej Hiszpanii i rodzina z małym synkiem, który znika w tajemniczych okolicznościach. A to dopiero początek… Z każdą minutą niepokój narasta, zagadka się komplikuje, a z ekranu co jakiś czas zerkają na nas dzieci w maskach. Plus jedno z najlepszych zakończeń w historii kina w ogóle.

Nie możemy zapomnieć o Guillermo del Toro. To meksykański reżyser, producent i scenarzysta tworzący filmy zarówno po hiszpańsku jak i angielsku. Ma na swoim koncie dużo wspaniałych dzieł, m.in. Labirynt Fauna, Kręgosłup diabła, Oczy Julii czy najnowszy – Mama.

El Laberinto del Fauno i El Espinazo del diablo to połączenie filmu grozy ze znakomitym dramatem, typowe dla del Toro. Fabuła w obu filmach oparta jest na przeżyciach dzieci uwikłanych w wojnę dorosłych (akcja toczy się w czasach wojny domowej w Hiszpanii). Pełno tu oniryzmu i wydarzeń przypominających koszmary senne. Mimo powolnej akcji towarzyszy nam ciągłe napięcie, a to wszystko uświetnione wspaniałą muzyką i scenografią.

Los ojos de Julia to historia kobiety, która próbuje rozwikłać tajemnicę śmierci swojej siostry bliźniaczki. Julia cierpi także na poważną chorobę – powoli traci wzrok. Film przeraża tajemniczą atmosferą, mrocznym klimatem, niepokojącymi postaciami oraz przeczuciem zbliżającej się tragedii, której nie sposób zapobiec.

Kolejny film wart obejrzenia to La cara oculta reżyserii Kolumbijczyka Andrés Baiza. Młody hiszpański dyrygent filharmonii Adrián wyjeżdża na kontrakt do Bogoty wraz ze swoją narzeczoną Belén. Pewnego dnia po powrocie z pracy Adrián na próżno szuka swojej ukochanej w przestronnym, wynajmowanym wspólnie domu. Belén znika w tajemniczych okolicznościach, Adrián szybko znajduje pocieszenie w ramionach pięknej kelnerki, a w posiadłości słychać dziwne hałasy i pojawiają się niepokojące zjawiska…

Na mojej subiektywnej liście znajdują się jeszcze dwie pozycje.

El Cuerpo z 2012r. to kolejny trzymający w napięciu thiller, reżyserii Hiszpana Oriol Paulo. Pewnej nocy ginie z kostnicy ciało pięknej kobiety. Do akcji wkracza detektyw, który pragnie rozwikłać zagadkę. Mistrzowska fabuła, wspaniały mroczny klimat i wiecznie panujący niepokój, czyli esencja hiszpańskiego kina grozy.

Najlepsze zostawiłam Wam na koniec:

Alejandro Amenábar, czyli twórca takich hitów jak Inni, Otwórz oczy czy Język motyli, to zdecydowanie człowiek wybitny.  Tesis  z 1996 roku to według mnie jeden z najlepszych filmów grozy, który kiedykolwiek powstał, aczkolwiek utrzymany w trochę innej konwencji niż te, które wcześniej opisałam.  Studentka szkoły filmowej pisze pracę dyplomową na temat przemocy na ekranie. Podczas poszukiwań materiałów natrafia na kasetę z nagraniem prawdziwego morderstwa byłej studentki uczelni. Pełno tu przemocy, trochę obrzydliwości i cała masa dziwnych osobników, wśród których na szczególną uwagę zasługuje Chema, którego osobiście uważam za jedną z najwspanialszych postaci kina.  Dla fanów thillerów w stylu 8 mm, lubiących zobaczyć na ekranie trochę przemoc y i skomplikowaną brutalną zagadkę – pozycja obowiązkowa 🙂

Filmem Tesis, który jest dla mnie przysłowiową wisienką na torcie, zamykam moje zestawienie.

Jeśli znacie inne filmy grozy zbliżone klimatem do tych tutaj, piszcie w komentarzach!

A ja tymczasem życzę Wam miłego seansu 🙂

Autor: Agata Filipowicz

Zobacz wszystkie wpisy